De Jordaan. Maar dan op zijn Engels. Als daar je wortels liggen en je wilt dicht bij jezelf blijven in je muziek, dan noem je dus je project zo. Caroline van der Leeuw deed dat. Wie? Caroline dus, voorheen ook bekend als Caro, met Emerald daarachter. Mega succesvol een lange tijd, wereldwijd. Toen weg, maar nu terug. Als zichzelf.

‘Is there anything you know about me?’, fluistert ze op haar debuutalbum in de track What Was, Was Not. Vervolgens horen we:‘You really wanna know? Just listen. Don’t make a sound. Just listen.’ Het is menens, zoveel is duidelijk. Sterker nog, in het daaropvolgende nummer Naked In The Sun doet ze er nog een schepje bovenop. Gaat u er even voor zitten?

‘I’m so tired of the bullshit. The big hits. The same trick. Yeah I’m done with all the straight A’s. The highways. The downgrades. No one knows where I’ll go. Leave the crowd. I know it’s time, see the signs, to move out. I’m so tired of the mind games. The big brains. The fat shames. Yeah I’m done with all the F words. Success hurts. We all learned. On my own. Now they’re gone. Standing proud. I know it’s time, see the signs, to move out.’

Ze was er klaar mee, zoveel is duidelijk. Caro Emerald was een mooi project. Duidelijk met precies het juiste geluid op het juiste moment. Het succes was ongeëvenaard. Het ontplofte onbedoeld in haar gezicht. Oudere luisteraars van Radio 2 stemden haar hoog de Top 2000 in, jongeren vroegen haar liedjes aan op schoolfeesten en ook in veel buitenlanden werden haar singles hits. Het debuut van Emerald, Deleted Scenes From The Cutting Room Floor werd in 2010 in Nederland met zes keer platina het bestverkochte album. Tussen april 2010 en oktober 2014 werd ze overladen met prijzen, variërend van de 3FM Serious Talent Award via de Popprijs, TMF Award, Edison, Zilveren Harp en European Border Breakers Award tot Radio 6 Soul & Jazz Award.

Hoe vergankelijk succes is bewijst ook het feit dat twaalf jaar na haar eerste succes er van de zeven songs in de Top 2000, met als hoogste notering nr. 22, er nog welgeteld één over is in die zogenaamde lijst der lijsten. Die staat ook nog eens bijna helemaal onderaan, op nr. 1987. Caro Emerald is een schoolvoorbeeld van hoe succes met de artiest op de loop gaat. Ze had het niet zien aankomen, het was te overweldigend, maar compleet onlogisch was dat succes natuurlijk niet. Want wat Caroline als Caro samen met haar muzikanten en producers gemaakt had was wel erg goed. Goede songs, goed gezongen, perfect klinkend. Niet raar dus dat dat hele bevolkingsgroepen aansprak. Het product was de perfecte combinatie van ouderwets swingende ballroomjazz, moderne mixtechnieken en een prima stem, Hollywood flair en uitstraling.

Ook in haar gloriedagen stelde Caroline van der Leeuw (Amsterdam, 1981) zich steeds bescheiden op. Toch was haar succes ook wel degelijk deels te danken aan haar eigen muzikale vermogen. Emerald groeide op in een bijzonder muzikaal gezin, met Arubaanse roots. ,,Iedereen bespeelde wel een instrument. Mijn ma piano, mijn pa en zus fluit, mijn broertje gitaar. Vaak was er klassieke muziek te horen, maar dat vond ik niet zo boeiend”, verklaarde ze me in 2011. ,,Wel werd er samen veel gezongen: driestemmig, bij de afwas. Engelse en Ierse volksliedjes als My Bonnie Is Over The Ocean, The Greenland Whalefishers en Molly Malone, uit een songboek van pa. Pas later kreeg ik door dat niet ieder gezin dat deed, zingen bij de afwas.”

,,Op het einde van de basisschool zong ik een keer solo het jazzy nummer Dream A Little Dream Of Me van Mama Cass Elliott, van The Mamas & The Papas. Ik had een soort automatische klik met jazz. Ze vertelden me daar toen al dat ik jazz op het conservatorium moest gaan studeren. Dat kwam veel later dus uit, nadat ik koorlessen had gevolgd en musical, pop en close harmony had gezongen. In 2005 voltooide ze haar studie op dat conservatorium, met jazz-zang als hoofdvak.”

Anno 2023, dertien jaar na het debuut van Caro Emerald waren er plots een paar sterke hele andere nummers te horen op de radio en via streamingsdiensten. Onder de naam The Jordan, zonder dat meteen duidelijk was wie daar achter zat. Dat bleek dus Caroline te zijn. Ze had zichzelf opnieuw uitgevonden met The Jordan. Een nieuw project, zonder haar rood gestifte lippen en die pin-up look van haar alter ego. Ze liet dat allemaal links liggen, want naar eigen zeggen is ze nu wie ze echt is. En opnieuw worden die liedjes omarmd. Door minder mensen weliswaar, gelukkig zou ik bijna zeggen, maar wel weer door de echte muziekliefhebbers. Haar debuut Nowhere Near The Sky klinkt fris, verrassend, bevat elementen uit de folk, hiphop en bevestigt niet alleen haar klasse als singer-songwriter maar ook die van de creatief artiest tijdens een oprechte zoektocht naar andere wegen. Stilstaan is sowieso achteruitgang.

The Jordan: 15 oktober Jupiler Zaal in Mezz. Deuren 19.30 uur / showtime 20.30 uur. Er zijn nog tickets!

Tekst: Willem Jongeneelen