Een van de beste indiepopbands van Nederland is terug. Het vanuit Amsterdam opererende Alamo Race Track leek de altijd eigenzinnige, nooit helemaal standaard popliedjes lang uit de mouw te kunnen schudden. De groep bracht tussen 2003 en 2015 vier ijzersterke platen uit, maar daarna werd het toch stil. Tot nu!

Zanger/songschrijver Ralph Mulder keerde vanwege persoonlijke omstandigheden terug naar het Groningse Winschoten. Om dichter bij zijn zieke vader en familie te kunnen zijn. Bovendien kwam de wereld in die periode ook nog een tijd stil te staan vanwege de coronapandemie. Hij kon tijdelijk wat bij zijn broer op een boerderij in Ter Wupping, of all places, komen werken. Zijn dagelijkse fietstochten tussen Winschoten en de boerderij brachten rust. Hij herkende tijdens het fietsen veel plekken die een rol hadden gespeeld in zijn jeugd. Hij herinnerde zich ook de avonturen, de kleurrijke figuren, zijn toenmalige dromen en oude liefdes. De dagelijkse routine zorgde voor innerlijke rust.

Het verschafte hem zelfs zoveel rust, dat die ruimte in zijn hoofd en die gedachtestromen naar vroeger zowaar leidden naar ideeën, melodieën en muziek voor nieuwe liedjes. Zoveel zelfs dat een nieuw album onvermijdelijk het gevolg moest gaan worden. Dat werd Greetings From Tear Valley And The Diamond Ae, het eerste album van Alamo Race Track in acht jaar tijd. Je mag het beluisteren als de soundtrack tijdens zijn fietstochten, een ode aan zijn jeugd in Oost-Groningen. De albumtitel is een verwijzing naar van die typisch Amerikaanse ansichtkaarten van weleer die standaard begonnen met Greetings from…

We horen soms zelfs opnieuw die lichtvoetige gitaarlijntjes en prachtige vocale harmonieën waar de band patent op had. Het klinkt tegenstrijdig, maar daar had Mulder dus wel een zware periode met een lang ziekbed van zijn vader voor nodig om die boven water te krijgen. Prachtige gitaarlijntjes en machtig mooie melodieën en zangpartijen zijn er in het werk van Alamo Race Track altijd geweest. Sterker nog, die waren er ook al voordien, toen de band nog Redivider heette en in 1998 de bekende talentenwedstrijd Grote Prijs van Nederland won. Toen was ook Diederik Nomden nog bandlid, de man die later live bij onder meer Daryll-Ann, Johan, Bertolf en Her Majesty optrad, en inmiddels al weer een kleine tien jaar bij The Analogues speelt.

De beste plaatjes komen pas na een paar keer draaien tot volle wasdom. Dat geldt ook weer voor die laatste worp met twaalf nergens doorsnee klinkende popliedjes van dit nieuw leven ingeblazen Amsterdamse gezelschap. Het is knap om steeds met pakkende popsongs op de proppen te komen vol twists en tics, en waarin ook de nodige invloeden uit zowel de rootsmuziek als de neo-psychedelica zijn te ontwaren. Het blijft ook nu weer erg moeilijk labeltjes plakken op de songs van dat nieuwe album. Omdat het opnieuw, maar nu vaak alleen op het eerste gehoor, een fraaie collectie frisse, speelse, sprankelende, maar eigenlijk heel doorleefde popsongs blijkt. Zoveel hitpotentie als hun per ongeluk ontstane culthit Black Cat John Brown uit 2006 bezitten de tracks niet, maar heerlijk werk is het wel. Vergelijkingen werden al gemaakt met de muziek van Wilco, Sparklehorse, Mercury Rev, The Doors en The Beatles. Toch klinkt Alamo Race Track vooral als zichzelf. Het is een zegen voor de Nederlandse popmuziek dat de band terug is.

Alamo Race Track: 27 oktober Jupiler Zaal in Mezz. Deuren 19.30 uur / showtime 20.30 uur. Er zijn nog tickets!

Tekst: Willem Jongeneelen