Ieder jaar wordt hij een beetje bekender. Yorick van Norden schreeuwt nooit zo hard van de daken, toch heeft deze zanger/componist inmiddels een prachtig oeuvre opgebouwd. Vol echo’s uit het verleden, maar gemaakt met het vakmanschap van nu. Op 14 april vindt het uitgestelde concert met songs van Playing By Ear, maar misschien ook al weer wat nieuw materiaal, eindelijk plaats in Mezz.

Vrij vertaald betekent de albumtitel: Wat kan wel? Die titel koos Van Norden niet zo maar. Zijn plan om in zijn droomstudio Abbey Road zijn derde soloalbum op te gaan nemen viel om de bekende reden in duigen. Toch is dat plan niet van de baan, met die daar speciaal vervaardigde songs. Dus kroop hij opnieuw achter zijn schrijfdesk, gitaar en toetsen. Hij schreef zowaar snel tien nieuwe liedjes.

Die werden plots ook een stuk persoonlijker. Dat laatste werd helaas ingegeven door nog veel slechter nieuws dan die tijdelijke lockdowns voor zijn plannen ook al waren. Denk daarbij aan erfelijke aandoeningen in de familie en het verwerken van het te vroeg afscheid moeten nemen van zijn moeder. Playing By Ear, dat geïmproviseerde plan B, werd desondanks, of wellicht ook wel juist dankzij die nieuwe situatie en het vermogen van Yorick van Norden cum laude te slagen voor de cursus ‘omgaan met teleurstellingen’ een ronduit glorieuze opvolger van zijn vorige, diverse keren als ‘perfecte popplaat’ omschreven, voor een Edison genomineerde album The Jester.

Er schuilt al heel lang een halve Beatle in deze songsmid uit Haarlem. Hij wilde ook niet voor niets naar dat ‘Mekka van Macca’ in Londen voor wat nu zijn vierde album moet gaan worden. Ook zit er in een van die hersenhelften van hem iets dat perioden uit de 70’s aangenaam kleur gaf en iets dat naadloos in The Beach Boys had gepast. Hoe zou het nu al prachtige Maybe Tomorrow geklonken hebben als de inmiddels inactieve, bijna 80-jarige Van Dyke Parks in zijn hoogtijdagen zich als arrangeur over dit nummer had gebogen?

Van Norden speelde eerder in de band The Hype en in de bands van Anne Soldaat, Bent van Looy en Tim Knol. Ook was hij de initiator van de theatervoorstellingen Pet Sounds 50: Tribute to The Beach Boys en The Summer of Love. Die verklaarde liefde voor The Beatles en die vergelijking met The Beach Boys kwamen dus niet zo maar uit de lucht vallen. ,,Mijn eigen muziek wordt inderdaad vaak geassocieerd met The Beatles, maar The Beach Boys zijn minstens even grote helden. Ik ben een verzamelaar. Eigenlijk wilde ik als kind archeoloog worden. Ik verslond geschiedenisboeken. Op mijn tiende hoorde ik The Beatles en dat veranderde alles.”

Yorick wilde meteen gitaar leren spelen, plunderde de platenkast van zijn ouders en nam naast The Beatles alles dat er qua hoesje in de buurt kwam ook meteen mee. ,,Daar zat de single Marcella van The Beach Boys uit 1972 bij. Daarna las ik veel over die groep, in relatie tot The Beatles, en beluisterde classics geselecteerd door Brian Wilson. Daarna begon ik met de albums Sunflower, Pet Sounds, een bootleg van Smile. De band werd een obsessie. Ik heb alles verzameld, op elpee, in zowel mono als stereo. Ik ben ook lid van het Smile-forum met louter fanatici die allerlei data doorploegen. Ja, het zit diep, haha.”

Pet Sounds vindt Yorick een uniek, op zichzelf staand album met een originele combinatie aan stijlen. De muzikaliteit van songschrijver/producer Brian Wilson gaat volgens hem veel verder dan die van veel collega’s. Het belang van Pet Sounds is ook volgens collega Leo Blokhuis, die in de door Van Norden opgezette theaterproductie aan elkaar praatte, van groot belang voor de pophistorie. ,,Vooral vanwege de kwaliteit van de melodieën en de revolutionaire arrangementen. Brian Wilson heeft lang gezocht naar het goede geluid. Dat werd een spannende tocht. Iedere keer hoor je nieuwe zaken. De plaat is vol, toch verzuip je nergens. Phil Spector stapelde als producer. Dat werd massaliteit. Bij Wilson werd het geen Wall Of Sound. Het is subtieler.”

Qua inspiratie deed Yorick van Norden er zijn voordelen mee, op Playing By Ear, maar ook al op zijn eerdere album The Jester.  Daarop presenteerde Van Norden zich gehuld in hofnarkostuum, de popsongs bleken tijdloos en de invloeden varieerden van daarop wel degelijk oud tot nieuw, van The Beatles tot Oasis, van Beach Boys tot Wilco. Playing By Ear is een ronduit glorieuze popparel en een van de absolute hoogtepunten van de hedendaagse Nederlandse popmuziek. Inderdaad: Echo’s uit het verleden met het vakmanschap van nu!

Yorick van Norden met band: donderdag 14 april in Mezz (deuren 19.30 uur, aanvang 20.30 uur). Er zijn nog tickets!

Tekst: Willem Jongeneelen